350 wpisów

Zdjęcie stąd

Strasznie ciężkie zadanie Logosie. Ale będę starał się być szczery i dokładny. Więc z okazji 350 wpisu małe résumé…

Założyłem ten blog spełniając swoje młodzieńcze marzenie o prowadzeniu ogólnodostępnego czasopisma kulturalnego, coś w rodzaju dawnego „Przekroju”. Tak strasznie brakowało mi wtedy dostępu do wszelkich informacji, możliwości kopiowania ciekawych artykułów, wyżywałem się w drobnych formach, które jednak w najmniejszym stopniu nie interesowały nikogo.

Czy spełniło się moje marzenie? I tak, i nie. Z jednej strony na pewno „tak”, piszę o tym, co mnie bawi, interesuje, bulwersuje, gniewa, irytuje, zachwyca, mogę również wypowiadać się na temat swoich wątpliwości. A dlaczego „nie”? Wyjaśnienie jest w podtytule, który Cię tak zbulwersował. Mój blog przestał być ascetyczny, jest kolorowy, ze zdjęciami, z popularnymi tematami. Właściwie jedynie Defendo w e-mailach dopominała się ode mnie  dłuższych i trudniejszych wpisów. Ale ja wiem, że to jest takie nienowoczesne, przypomina dawną „Kulturę” z olbrzymimi stronicami, czarno – białymi tekstami i zdjęciami. Ludzie dzisiaj żądają form krótkich, błyskotliwych, nienużących i kolorowych. A moim celem była pewnego rodzaju akademizacja blogu (akademizm w znaczeniu „kostnienie w naśladowaniu utartych wzorów”), surowe piękno rozważań na temat Sztuki i Kultury, odarte z codzienności, wahań i problemów rzeczywistości. Jak wszyscy wiedzą, musiałem zmienić swoje założenia, zmusili mnie do tego moi Czytelnicy, którzy natychmiast rozmowę kierowali na boczne tory, a ja, jak już wielokrotnie pisałem, nie miałem wpływu na komentarze.

Zdjęcie stąd

Co mnie zachwyciło pozytywnie? Jest jedna rzecz, która stanowiła dla mnie największą niespodziankę, to jest rozwiązywanie moich zagadek. Nigdy w życiu się tego nie spodziewałem, ze wszystkie: malarskie, epistolograficzne i inne będą tak chętnie rozwiązywane. Aż mi wstyd mówić o pierwszej zagadce, bo ja bojąc się braku odpowiedzi dałem wręcz banalną. Bogactwem blogu są jego czytelnicy i komentatorzy. Tak mi miło, że niektórzy są u mnie od dawna (nie będę wymieniał, bo aż się boję, że kogoś ominę), żal mi tych, którzy byli ze mną przez kilka lat, a później przestali mnie odwiedzać. Nie ma Alicji, mojej pierwszej komentatorki, jeszcze w blogu w Interii, nie ma Dory (Doroty Szwarcman), która obraziła się na mnie za jeden wpis dotyczący kobiet, nie ma Jacobsky’ego, Jolinka.

Prywatnie poznałem trzy osoby (w kolejności poznania): Geografa (który przestał odwiedzać blogi, ale utrzymujemy kontakt prywatny), Kartkę i Antka z blogu Pana Adamczewskiego, umawiam się z Grzesiem i Rysberlinem na spotkanie, ale jakoś nie wychodzi.

Ja nie chcę, żeby to wyglądało na megalomanię, ale zauważyłem kilka razy, że po moim wpisie ukazywał się artykuł w papierowej „Polityce” dotyczący podobnej tematyki, raz – myślałem że przypadek, później pomyślałem, że redaktorzy robią to samo co ja – przeglądają mnóstwo materiałów w poszukiwaniu ciekawego tematu (bym rzekł – zapładniającego 😀 ).

Amicusie – rola blogów? Mnie się wydaje, że jedynie indywidualna, dla konkretnego człowieka. Są oczywiście blogi wstrząsające światem, jak ten lekarza z Bagdadu, ale te miliony blogów są szansą wyżycia się konkretnej jednostki, w poszukiwaniu „bratniej duszy” (że zacytuję Anię z Zielonego Wzgórza).

Najgorsze są chwile załamania, kompletny brak tematu, myśli, czasami człowiek ma chęć rzucić to wszystko i przestać. Ale po kilku dniach czy tygodniu jestem szczęśliwy, że tego nie zrobiłem. Jak chcecie się czegoś więcej dowiedzieć ode mnie, to napiszcie – szczerze odpowiem.