Została przekroczona jakaś granica

Patrice Evra urodzony w Senegalu

Bardzo rzadko łamię zasadę trzech dni, w których daję nową notkę. Również bardzo rzadko wypowiadam się na tematy bieżące. Ale znowu jeden artykuł mnie do tego zmusił, zaczyna wychodzić na moje.

Zawsze protestowałem przeciwko spoglądaniu na świat w tonacji czarno – białej, wszystko albo nic. W przypadku spraw rasowych takimi zwolennikami myślenia „my się niczym nie różnimy” są zawsze zwolennicy lewej strony i poprawności politycznej. Każde wspomnienie na temat innego koloru skóry natychmiast zripostowane było kontrą. Rozmawialiśmy na ten temat, ja tylko wspominam tę dyskusję.

Pisałem również, że nie ma możliwości zaadaptowania w państwie europejskim ludzi o innym spojrzeniu na kulturę, innych zwyczajach i metodach postępowania. I trzeba podkreślić, że olbrzymia różnica jest pomiędzy Stanami Zjednoczonymi i Europą, tam Meksykanin po przeczołganiu się tunelem na stronę amerykańską owija się w gwiaździstą flagę, śpiewa „The Star-Spangled Banner” i aby zdobyć obywatelstwo idzie ginąć w Afganistanie. Do Europy się ucieka, ale się ją nienawidzi. Oriana Fallaci pisała prawdę i tylko prawdę.

Pisałem też o książce Zadie Smith „Białe zęby”, gdzie ona – dziecko Anglika i Jamajki – pisała wyraźnie, że nie mają możliwości przetrwania ludzie o ciemnym kolorze skóry w Europie, albo muszą zniszczyć własną kulturę i zwyczaje, albo się zradykalizować. Dotyczy to również muzułmanów.

Zawsze mnie dziwiło, że podchodzimy normalnie do sytuacji, w której w mistrzostwach Europy w lekkiej atletyce na pudle stoją trzy europejskie sztafety 4 x 100 metrów, a cała dwunastka jest czarna. Uważałem, że nastąpiło przekroczenie jakiejś granicy, a coraz większa popularność frontów narodowych jest skutkiem tego wszystkiego.

Yoann Gourcuff

I wybuchła afera we Francji. Reprezentacja, po odpadnięciu w I rundzie z mistrzostw świata, skłócona z trenerem i pomiędzy sobą, złożona właściwie z czarnoskórych zawodników, zaczęła pokazywać bardzo brzydkie oblicze. Kapitan trójkolorowych Patrice Evra demonstracyjnie nie śpiewa „Marsylianki”, a cała reszta obrażona jest na Yoanna Gourcuffa.

Nie ukrywam, że dla mnie oburzającą stroną w sporcie są „naturalizowane naturszcziki”, i nie dotyczy to tylko spraw rasowych, przecież pięknym przykładem jest Toni Sailer, czysty Austriak, a reprezentant Liechtensteinu. Poszczególne reprezentacje zaczynają być bez sensu, gdy w niej występują jedynie i wyłącznie naturalizowani obywatele. Nie ukrywam, że cieszyłem się obłudnie z Olisadebe i Rogera, ale mimo wszystko zawsze uważałem to za dziwne. Została przekroczona jakaś granica.