Publicystka konstytucyjna

Zdjęcie STĄD

Moi dwaj najwięksi przyjaciele są zaciekłymi PiS-owcami i celem dokuczenia mi przesyłają od czasu do czasu jakieś artykuły. Tym razem w skrzynce znalazłem artykuł Tomasza Cukiernika „Kłamstwo konstytucyjne”, który ukazał się w tygodniku „Uważam Rze” z 5 sierpnia 2013 r., a jako że pismo jest kodowane, to kilka co smaczniejszych akapitów. Tym razem jednak – przyznaję – kumpel wysłał mi ten tekst z powodu jednego akapitu, tutaj wymienionego w punkcie trzecim, o co wspólnie walczymy z Państwem Polskim:

– Trybunał konstytucyjny nie stoi na straży sprawiedliwości, lecz budżetu państwa. Kiedy w grę wchodzą pieniądze, nikt nie myśli o legalizmie,

– ustawodawcy nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za niestosowanie się do wyroków Trybunału Konstytucyjnego,

– W 2007 r. Trybunał Konstytucyjny zakwestionował przepisy dotyczące przedwojennych obligacji Skarbu Państwa. Orzekł, że
niezgodne z konstytucją jest ograniczanie przez ustawę waloryzacji sądowej w odniesieniu do zobowiązań pieniężnych powstałych przed 30 października 1950 roku, wynikających z obligacji emitowanych przez Skarb Państwa. Jednocześnie minęło sześć lat od tego wyroku i ustawodawca nic w tej materii nie zmienił.

– Sędzia Sądu Administracyjnego nazwał ustawę zasadniczą „publicystyką”.

– na koniec 2012 roku 87 orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego pozostawało bez odpowiedniej reakcji polityków mimo upływu terminu odraczającego utratę mocy przepisów. Aż 66 % niezgodnych z Konstytucją aktów prawnych pozostawało w 2012 roku  bez reakcji parlamentu, mimo upływu terminu nakazanego przez sąd konstytucyjny.

– urzędy skarbowe nagminnie łamią orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, zakazujące wszczynania kontroli skarbowych wyłącznie w celu zawieszenia biegu terminu przedawnienia.

——————-

Trzeba przyznać, że są to bardzo ważne sprawy, czy nasza Konstytucja jest publicystyką, i co się dzieje z poszanowaniem prawa polskiego.

Na te pytania muszę odpowiedzieć niestety twierdząco. Jest publicystyką. Najbardziej przerażający jest art. 45. stwierdzający: „Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd”. To nie jest publicystyka, to jest humoreska. Ionesco to jest również art. 53 stwierdzający, że „nikt nie może być obowiązany przez organy władzy publicznej do ujawnienia swojego światopoglądu, przekonań religijnych lub wyznania”.

Satyry ciąg dalszy:

– art. 54. – „Każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów”,

– Art. 64. 1. Każdy ma prawo do własności, innych praw majątkowych oraz prawo dziedziczenia. 2. Własność, inne prawa majątkowe oraz prawo dziedziczenia podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej. 3. Własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności. Pomijając obligacje Państwo mi zabrało działkę pod park krajobrazowy i mimo że jest to moja własność notarialna nie chce mi jej oddać. Przegrałem wszystko łącznie z Sądem Administracyjnym, gdzie stwierdzono WAŻNY INTERES SPOŁECZNY. No nie publicystyka?

– Art. 75. Władze publiczne prowadzą politykę sprzyjającą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli

– Art. 76 – Władze publiczne chronią konsumentów, użytkowników i najemców przed (…)  nieuczciwymi praktykami rynkowymi.

– Art. 79. Każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji.

—————————

I koło się zamyka. Ja sprawę podaję do sądu,a nikt i tak nie zwraca uwagi na wyroki Trybunału Konstytucyjnego.