Skomplikowany i tajemniczy człowiek

Dzisiaj mija 40 rocznica śmierci jednej z najbardziej zagadkowych postaci Międzywojnia, okresu II Wojny Światowej i okresu stalinowskiego. Mowa jest o Julianie Spitosławie Kulskim (powyżej on w 1919 roku). Sporo o nim wiem, ale posiłkować się będę dla ułatwienia Wikipedią. Od razu jednak mówię, nie szukam sensacji, w ogóle tego człowieka nie oskarżam, nie szukam sensacji, nie jestem oszalałym IPN-owcem., nie nazywam go ani bohaterem, ani zdrajcą. Tylko strasznie się zastanawiam.

W wielkim skrócie życiorys Kulskiego:

• 1914-1917 – Legiony Polskie,
• 1919-1920 – oficer wywiadu w wojnie polsko – rosyjskiej,
• 1921 -1927 – Wojsko Polskie,
• 1927-1935 – wysoki urzędnik Ministerstwa Skarbu,
• 1935-1939 – wiceprezydent Warszawy, zastępca Starzyńskiego,
• 1939-1944 – Burmistrz komisaryczny miasta Warszawy na zlecenie władz niemieckich,
• „Od grudnia 1945 do czerwca 1946 na zlecenie Zarządu Miasta Warszawy pracował dla Archiwum Miejskiego przy archiwizacji sprawozdań z działalności Zarządu Miasta w okresie okupacji. Od marca 1946 do 1947 był kierownikiem oddziałów w Gdyni, Gdańsku i Elblągu Międzynarodowej Ekspedytury C. Hartwig. Od 1947 do 1948 pracował w Stołecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym w Warszawie, a następnie w Gliwicach. Od 1951 do 1959 był dyrektorem w Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych (od 1946 wicedyrektorem stołecznej Dyrekcji Osiedli Robotniczych). 31 grudnia 1959 przeszedł na emeryturę. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1929), dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (drugi raz w 1949)” (Wiki).

Początek typowy, znam to chociaż z Matuszewskiego, Legiony, Wojsko Polskie, praca w Ministerstwie Skarbu, później wiceprezydent Warszawy, ze Starzyńskim bawił się w dzieciństwie na jednym podwórku.

• Ale jak to jest możliwe, że Niemcy rozstrzelali Starzyńskiego, a Otto zaproponował Kulskiemu stanowisko właściwie prezydenta od spraw polskich w Warszawie. Nie należy mylić Helmuta Otto z Alfredem Otto. Ten drugi był zbrodniarzem wojennym, komisarzem Gestapo, człowiekiem, który schwytał Bora. Helmut Otto, były burmistrz  Düsseldorfu, był wprawdzie członkiem NSDAP i SS od 1931 roku, ale do tego stopnia nic złego nie zrobił, że jak go sojusznicy złapali w Niemczech i przekazali stronie polskiej, to ta na niego nic nie znalazła, i puściła wolno. Otto był tylko kilka miesięcy Komisarycznym Prezydentem Miasta Warszawy, tak jak i jego zastępca, a po jego odejściu Komisaryczny Prezydent Oskar Dengel, też członek NSDAP i SS od 1931 roku, ale ten był po wojnie sądzony za zbrodnie wojenne. 26 marca 1940 roku gubernator Fischer wydał obwieszczenie, że od tego dnia on sam będzie zajmował się sprawami Warszawy, starostą Warszawy mianował zaś Ludwiga Leista. Tu Polacy się nie popisali, bo był to starosta sprzyjający Polakom, a ci go skazali po wojnie na 8 lat więzienia za „udział w organizacji przestępczej”. I co? Kulski przeżył wszystkich władców i sobie rządził? Coś nieprawdopodobnego.
• Oficjalnie trzeba podkreślić, że Kulski podjął się tej funkcji po wyrażeniu zgody Państwa Podziemnego, jeżeli w ogóle w październiku 1939 roku możemy o czymś takim mówić,
• I czasy powojenne, żadnego prześladowania, ani za Niemców, ani za AK, ani za wojnę bolszewicką, dyrektoruje sobie, i jeszcze jest odznaczany w 1949 roku (!!!).

Ja naprawdę nic nie sugeruję, ale powody tej łaski mogły być ukryte w… wolnomularstwie, Kulski był członkiem loży Kopernik, członkiem Wielkiej Loży Narodowej Polski był jego osobisty tłumacz w kontaktach z Niemcami, przedwojenny polski konsul generalny w Hamburgu – Emil Kipa. Norbert Wójtowicz, który z pozycji Kościoła prześladuje masonerię, ale jednak świetnym i cenionym historykiem pisze: „zdumienie musi budzić fakt udziału dawnych wolnomularzy w strukturach okupacyjnych władz stolicy w tym okresie. Byli to zresztą ludzie, których nazwiska bez trudu można było znaleźć w publikowanych w okresie międzywojennym kalendarzach wolnomularskich. Znany powszechnie jako urzędnik Wielkiej Loży Narodowej Polski Emil Kipa został wicedyrektorem Biura Prezydialnego Zarządu Miejskiego stolicy, a równocześnie był nieoficjalnym łącznikiem komisarycznego burmistrza miasta Juliana Kulskiego (nb. również wolnomularza) z niemieckimi władzami miasta. W tym samym czasie podobny brak prześladowań spotykał i innych znanych powszechnie wolnomularzy (m.in. Zbigniew Skokowski i Marian Ponikiewski, którzy znaleźli zatrudnienie w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie)”. I dalej: „Po wojnie wielu wolnomularzy znalazło się w nowych strukturach władzy aktywnie włączając się w budowę nowego systemu. Łukasz Kamiński wskazywał w swoich wyliczeniach, że spośród pozostałych w kraju „braci” aż 40,5% zajęło wysokie stanowiska w administracji państwowej (dyrektorzy departamentów, posłowie, a nawet ministrowie), 32,1% zostało wykładowcami wyższych uczelni, 9,5% objęło wysokie stanowiska w spółdzielczości. Swoistym symbolem przystosowania się wolnomularzy do nowej sytuacji stała się postać Henryka Kołodziejskiego, który odegrał znaczącą rolę przy tworzenia Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej, a następnie był członkiem Krajowej Rady Narodowej i posłem na Sejm, w latach 1947-49 zajął eksponowane stanowisko prezesa Najwyższej Izby Kontroli, ponadto do śmierci był członkiem Rady Państwa”.

I mało kto wie, że Bierut wychowywał się w cieniu wolnomularstwa, jego mentorem był filozof Jan Hempel, komunista, marksista, ale jednocześnie mason. Norbert Wójtowicz twierdzi, że Bierut należał do masonerii w 1922 roku, przez pół roku, a później został tzw. „uśpionym bratem”. Potwierdzona jest jednakże wiadomość, że w 1945 roku Bierut przeprowadzał sondę w celu powołania loży w Polsce, ale bardzo oponował Jakub Berman.

Kulski ratował wielu ludzi podziemia wydając im dokumenty o zatrudnieniu w urzędzie i spółkach zależnych od samorządu, z których korzystali akowcy i przedstawiciele Delegatury Rządu na Kraj. I Bierut również miał takie zaświadczenie.